Wczesne leczenie tenofowirem a postęp WZW B przy umiarkowanej wiremii
| Tagi: | tenofowir, przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B, WZW B, terapia przeciwwirusowa, niewydolność wątroby |
Zalecenia dotyczące przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B (WZW B) u pacjentów bez marskości rekomendują terapię przeciwwirusową jedynie w przypadkach zaawansowanego zwłóknienia lub podwyższonego poziomu ALT. W badaniu ATTENTION oceniano skuteczność wczesnego leczenia tenofowirem u pacjentów z WZW B bez marskości, z umiarkowaną lub wysoką wiremią, lecz z normalnym lub nieznacznie podwyższonym ALT.
W badaniu, prowadzonym w Korei Południowej i na Tajwanie, uczestniczyły osoby w wieku 40–80 lat. Kryteria włączenia obejmowały rozpoznane WZW B bez marskości, wiremię HBV między 4 a 8 log10 IU/mL oraz ALT poniżej 70 U/L dla mężczyzn i 50 U/L dla kobiet. Uczestników losowo przydzielono do grup: tenofowir (25 mg/dobę) lub obserwacja. Monitorowano ryzyko powikłań niewydolności wątroby (np. żylaki przełyku, wodobrzusze), rozwój raka wątrobowokomórkowego, potrzebę przeszczepienia wątroby oraz ryzyko zgonu.
Mediana obserwacji wynosiła 17,7 miesiąca obserwacji. W badaniu uwzględniono sumarycznie 734 pacjentów. Analizowane zdarzenia wystąpiły u 2 osób (0,33 na 100 osobolat) w grupie tenofowiru i u 9 osób (1,57 na 100 osobolat) w grupie obserwacyjnej (HR 0,21; p=0,027). Zdarzenia niepożądane (poza analizowanymi) wystąpiły u 6% pacjentów w grupie tenofowiru i 7% w grupie obserwacji.
Wyniki sugerują, że wczesne leczenie tenofowirem redukuje ryzyko poważnych zdarzeń wątrobowych u pacjentów z WZW B bez marskości i umiarkowaną lub wysoką wiremią, nawet przy prawidłowym ALT. Autorzy podkreślają jednak potrzebę dalszych analiz w celu potwierdzenia tych obserwacji, sugerując jednocześnie rozważenie modyfikacji aktualnych wytycznych.
Przegląd Gastroenterologiczny
